Kinderen dansen of rennen

Op de natuurcamping in het Engadin viel het me weer eens op: gezonde kinderen lopen niet, ze dansen of rennen. De enkele keer dat ze dat niet doen is er wat aan de hand. Doodmoe van een lange wandeling, overgewicht, gevangen in een mobieltje, bijvoorbeeld. Een hele rij vragen kwam er spontaan bij me op. Wat bedoelen we eigenlijk met ‘lopen’. Is het lopen van een 3-jarige niet wezenlijk iets anders dan dat van een 10 jarige of een 15-jarige? Wanneer begint het karakteristieke lichtvoetige dansen en rennen van de kinderen? En wanneer houdt dat weer op? Wie of wat beweegt het kind, wat richt ‘m op en zet ‘m in beweging? Ik vermoed dat ik er maar eens een uitgebreid onderzoek aan moet wijden. Maar zoals ik het nu zie is het voortbewegen van mensenkinderen te beschrijven als een evenwichtstoestand van zwaarte en lichtheid enerzijds, verleden en toekomst anderzijds.

Want het is vanzelfsprekend dat een kind alleen lichtvoetig kan bewegen als het geen last heeft van z’n gewicht. Je zou kunnen denken dat het een voordeel is als je maar weinig weegt, dan hoef je maar weinig kilo’s uit de zwaarte te tillen. Maar dat klopt toch niet. Mensen met een stevig postuur kunnen zich heel elegant en licht bewegen. Vergeef me de vergelijking, maar heb je wel eens een nijlpaard zien rennen? Een volwassen nijlpaard weegt algauw duizend kilo. Maar rennen doet hij haast zwevend, het is bijna niet te geloven. Zoek maar eens op youtube Hippo On The Run.

Okay, het is dus niet alleen het gewicht dat bepaalt of een kind lichtvoetig loopt. Er is ook zo iets als levitatie, de kracht die de zwaarte opheft. Dat is de kracht die maakt dat planten tegen de zwaartekracht in groeien en dat zuigelingen na ongeveer een jaar hun zwaarte overwinnen en gaan staan. Die anti-zwaartekracht wordt minder als je moe bent, een ziekte onder de leden hebt, je je eten moet verteren of zorgen hebt.

Zover zijn we nu gekomen: dansen en rennen kan je alleen als je net zoveel lichtheid in jezelf hebt als zwaarte. Nu verleden en toekomst nog.